„Jurassic World: Rebirth”, film przygodowy z rodowodem (★★★★✩) i inne nowości w tym tygodniu

I tak jak w filmach Spielberga, efekty cyfrowe, choć przytłaczające, zawsze są trafione w punkt i służą temu, co najważniejsze: narracji, rozumianej jako lekcja klasycznego kina przygodowego, gdzie Jurassic World: Odrodzenie nawiązuje dialog z takimi filmami jak Skarb złotego kondora , Afrykańska królowa czy Kiedy ryczy Marabunta , wśród innych cudów, których nie zniszczył upływ czasu.

Przez Salvador Llopart

Przed około dwudziestoma aktorkami Ozpetek mówi, że chodzi o hołdy. Stare znajome, gwiazdy jego poprzednich filmów. Siedzą przy stole, jedzą, rozmawiają o swoich sprawach. Gineceum, jak sam mówi, zwołane przez człowieka stojącego za Hamanem (1997) i Ignorant Fairy (2001), filmami, w których sekretne życie uczuć przestało być sekretem i wyszło na światło dzienne. Dla kogo lub czego one tam są? Nie wiedzą, a reżyser, jak się wydaje, również nie wie.

Kino w kinie, raz jeszcze. Płynnie przenosimy się do świata pracowni krawieckiej z lat 70., która, biorąc pod uwagę jej atmosferę, bardziej przypomina powojenne studio. Tam spotykamy ich wszystkich ponownie: krawcowe z Rzymu, specjalizujące się w sukniach z epoki, stylistów filmowych. Hołd dla nich wszystkich? Dla krawiectwa filmowego? Jest tego trochę, ale nie tylko. Historie o nadużyciach i upokorzeniu w miejscu pracy w pracowni, a także o wysiłku przedsiębiorczym. Jakby sukces kobiet był ekstremalną formą emocjonalnego spustoszenia. Kolejne punkty kulminacyjne poprzedzają cisze z sugestywnymi spojrzeniami. Stereotypowe postacie, w których rany miłości, niestety, nigdy nie ustają. Ani zdradzone uczucia.

Aktorki, jak powiedziałem, dają z siebie wszystko. Ale film Ozpetek, jako całość, oferuje niewiele. Hołd? Tak, ale hołd dla opery mydlanej, jeśli w ogóle, z feministyczną otoczką. Nawet parodię starej fotonoweli, gatunku, który wymarł już w kioskach — tak jak same kioski — bardzo popularnego do lat 80. Hiperboliczne historie o miłości, zazdrości i zdradzie w kadrach, jak zbiór zamrożonych obrazów. Postrzegany jako parodia, Diamanti ma swój urok. Nawet swoją odwagę. Ale obawiam się, że wbrew sobie wychodzi na parodię. Jest taki sam; może lepszy. Sugestia, zanim skończę: siostry-bohaterki powinny być kochankami. Aby przekroczyć jeszcze bardziej. I wyrzut: gdzie jest Margherita Buy? Bohaterka sporej części włoskich filmów z ostatnich trzydziestu lat — w tym Ignorant Fairy — jest rzucająca się w oczy swoją nieobecnością. Spędzam film szukając jej, jakby była Wally, i nie, ona się nie pojawia. Szkoda. Hołd i ironia byłyby kompletne.

Przez Philip Engel

Trump i atak na Kapitol są trochę jak Tejero, który został prezydentem po szturmie na Kongres. Musiał to być inny Hiszpan, Javier Horcajada, który zebrał filmy z YouTube'a o planistach zamachu stanu, aby ułożyć niepokojącą mozaikę o jednym z największych niedawnych urazów w historii demokracji, który nie otrzymał jeszcze należytej uwagi. Rezultat nie jest tak donośny ani przytłaczający jak jego From My Cold Dead Hands — kolejny montaż znalezionych materiałów o kulcie broni w USA — ale pozostaje niezbędny.

Przez Jordi Batlle Caminal

Zamożna para zaczyna się przychylać do kolegi swojego syna ze szkoły średniej, maltretowanego przez agresywnego, pijanego ojca, i ostatecznie adoptuje go jako członka rodziny. Delikatna inscenizacja, zdominowana przez pewien chłód, i czułość scen między matką a młodym gościem wyróżniają się w zespole, który nagle rozbija ciepło i harmonię nieoczekiwanymi zwrotami akcji i mało przekonującym finałem.

przez Salvador Llopart

Gdy fabuła jest znana, jak w tym przypadku, gdy mamy do czynienia z francuską adaptacją sztuki The Neighbors Upstairs , a następnie filmem ( Sentimental , 2020), oba autorstwa Cesca Gaya, możemy jedynie podkreślić jakość gry aktorskiej. Jej mistrzostwo aż kipi. Wszyscy doskonale rozumieją swoje role: wirtuozi w, powiedzmy, burżuazyjnym oburzeniu. Również w ciekawości, by pójść dalej. Pewnej nocy na kolację przychodzą sąsiedzi i przy okazji rozbijają świat głównej pary. Spotkanie rozgrywa się między hipokryzją a pożądaniem. Pozostaje tylko grać. Albo nie.

Przez Philip Engel

Mongolski neo-western o byłym skazańcu, który wraca do swojej opuszczonej rodzinnej wioski na skraju pustyni Gobi w przededniu igrzysk olimpijskich w Pekinie. Wszystko jest w ruinie i pełne bezpańskich psów. Przypomina świat Jia Zhang-ke, który odgrywa niewielką rolę, chociaż ma też ciekawe podobieństwa do niektórych ujęć w filmach Wesa Andersona, od Wyspy psów po Wilka pana Foxa . Od patriotycznego przeboju Osiemset do tego zakurzonego dramatu o psach, Hu udowadnia, że ​​jest niezwykle wszechstronnym filmowcem.

Przez Salvador Llopart

Biedni dubbingowcy, jeśli muszą utrzymywać podniesiony ton postaci! Wszystko jest krzykiem: bohaterowie i historia. Anime z ekspresyjnymi, wymuszenie skutecznymi kadrami; ze zniekształconymi twarzami i oszałamiającymi fabułami. Napompowane — rozpalone — histeryczną, krzyczącą pasją, jak powiedziałem. Po raz kolejny detektyw Conan — który ma już na koncie prawie trzydzieści filmów — ten genialny umysł uwięziony w ciele dziecka, stając twarzą w twarz z przestępcą. Chociaż w tej odsłonie sprawy są bardziej chóralne, bardziej wspólne, nadal zostajesz wciągnięty w fabułę.